«Δεν ζητώ ανοχή, ζητώ συμμετοχή» ήταν μια από τις πρώτες συνθηματικές δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας. Εννοώντας συμμετοχή όχι βεβαίως στη λήψη των αποφάσεων, αλλά στην πιο γενική έννοια της δημόσιας διαβούλευσης. Και προτιμώντας για συνομιλητή όχι συλλογικούς φορείς και όργανα εκπροσώπησης των εργαζομένων και των νέων, αλλά πολίτες που ατομικά θα αφήνουν το σχόλιό τους σε κάποια ιστοσελίδα. Αυτό είναι που ονομάστηκε από τα επιτελεία της προβολής του κυβερνητικού έργου «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», και θεωρήθηκε ως ακρογωνιαίος λίθος της νέας πολιτικής για τη διαφάνεια και την αξιοκρατία.
Δύο παραδείγματα συμμετοχής των πολιτών τις πρώτες μέρες της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης»: το δημόσιο κάλεσμα για αποστολή βιογραφικών που θα αξιολογούνταν σχετικά με την κάλυψη κρίσιμων πολιτικών θέσεων, όπως γενικών γραμματέων των υπουργείων· επίσης η ανάρτηση στο Διαδίκτυο όλων των διακηρύξεων, προκηρύξεων, σχεδίων νόμων, νόμων και διαταγμάτων.
Επισημαίνουμε τα εξής:
- Οι τοποθετήσεις σε θέσεις με πολιτικό περιεχόμενο δεν μπορούν να έχουν ως βάση βιογραφικά σημειώματα σαν να πρόκειται για προσλήψεις υπαλληλικού προσωπικού, αλλά τη μακρόχρονη και επιβεβαιωμένα αξιόλογη δράση στους αγώνες του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Σε αντίθετη περίπτωση είναι αδύνατη η άσκηση του κυβερνητικού έργου και κυρίως εκείνου με βαρύνουσα πολιτική σημασία.
- Οι νόμοι, τα διατάγματα και εν γένει οι κυβερνητικές και κρατικές πράξεις δεν έχουν ανάγκη το Διαδίκτυο για να γίνουν γνωστές. Έτσι κι αλλιώς ό,τι είναι να μείνει κρυφό θα συνεχίσει να παραμένει κρυφό με ή χωρίς «ηλεκτρονική διακυβέρνηση».
Προς τι λοιπόν όλη αυτή η διαφήμιση του νέου μέτρου, το οποίο μας έκανε να δούμε 35.000 αιτήσεις και βιογραφικά, που άλλωστε απαιτούν πάρα πολύ χρόνο αξιολόγησης, να υποβάλλονται και να επιλέγονται ως δια μαγείας πολιτικά πρόσωπα μέλη του κυβερνώντος κόμματος; Η τραγική εξαίρεση με τον ανάγωγο και θρασύ γενικό γραμματέα των 24 ωρών είναι απλώς το ανέκδοτο της υπόθεσης. Επιπλέον αν παρακολουθήσουμε και τα σχόλια που αναγράφονται από πολίτες εν είδει διαλόγου στα νομοσχέδια που αναρτώνται, θα διαπιστώσουμε πως συνιστούν στην πλειονότητά τους επαίνους και προσωπικούς ύμνους για τα παλικάρια της κυβέρνησης, εν ολίγοις σχόλια άσχετα με το θέμα. Αλλά και των ολίγων σχετικών σχολίων η τύχη παραμένει άδηλη.
Διερωτάται λοιπόν κάποιος για τον λόγο της υιοθέτησης και κυρίως της έντονης διαφήμισης του μέτρου. Θεωρούμε ότι στοχεύει σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Να εξαπατήσει τους πολίτες εμφανίζοντας ένα νέο μέτρο το οποίο επιτέλους θα φέρει ως δια μαγείας τη χαμένη αξιοκρατία, θα δώσει ελπίδα στους απλούς πολίτες που δεν διαθέτουν μέσα, θα ανοίξει διάλογο πριν την εφαρμογή μέτρων, θα προσφέρει κοντολογίς δημοκρατία. Παράλληλα δείχνει χωρίς να το φωνάζει ότι με αυτόν τον τρόπο ο πολίτης συμμετέχει στη διακυβέρνηση, αφού μπορεί κάπου να καταθέσει τη γνώμη του. Συνεπώς να μην διαμαρτύρεται για τα μέτρα που λαμβάνονται σε βάρος των εργαζομένων, αφού όλοι μαζί τ’ αποφασίσαμε δημοκρατικά.
Ας σκεφτούμε ευρύτερα τη βαθιά αντιδραστική αντίληψη που εκφράζει η κυβέρνηση, όχι εξαιτίας της εφαρμογής ενός μέτρου που είναι απλά μέσο και που η χρήση του το κάνει καλό ή κακό, αλλά τη βαθύτερη εξαπάτηση που επιχειρεί ευθυγραμμισμένη με την παγκόσμια άποψη του κεφαλαίου, που θεωρεί και επιβάλλει με την προπαγάνδα του ότι αξιοκρατία, διαφάνεια και δημοκρατικός διάλογος είναι σύμφυτα χαρακτηριστικά της οικονομίας της αγοράς. Ότι δεν υπάρχει άλλο κοινωνικό σύστημα που να μπορεί να προσφέρει τόση δημοκρατία, τόση λαϊκή συμμετοχή. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς οι λαοί βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα και δεν εξαπατώνται, ξέρουν καλά πως μια τέτοια κοινωνία της απάτης και της ψευτιάς δεν είναι μονόδρομος, αντίθετα μάλιστα ένας άλλος κόσμος και μια άλλη δημοκρατία με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων, των συλλογικών πολιτών της εποχής μας, είναι αναγκαία και περισσότερο από ποτέ εφικτή.
Αθήνα Δεκέμβριος 2009
ΠΟΛΙΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΔΕΣΜΑ
